1) کارفرمایان و کارگران وکیل دعاوی نیستند و مطلوب ترین حالت این است که از تجربه ی مشاوران و متخصصین حوزه ی روابط کار استفاده کنند . متخصصین این حوزه به دلیل تسلطی که بر قانون کار و آیین دادرسی کار دارند می دانند که در جلسات ادارات کار چه چیزی را کجا بگویند و چه صحبتی را اصلا نکنند .

2 ) مشاورین و متخصصین روابط کار می دانند که ترتیب بیان مطالب در جلسات ادارات کار چگونه باید باشد که نتیجه ی مطلوب را بگیرند . افرادی که تجربه ای در این زمینه ندارند معمولا پراکنده گویی می کنند و هیچ ترتیب خاصی را رعایت نمی کنند که این موضوع می تواند باعث سردرگمی رییس جلسه شود و دیگر به حرفهای شما توجه نکند .

3 ) مشاورین و متخصصین روابط کار اصولا می دانند که راجع به چه مسائلی صحبت کنند و از بیان چه مسائلی خودداری کنند چرا که هیات های تشخیص و حل اختلاف ادارات کار صرفاً می خواهند که در مورد موضوع مورد اختلاف و خواسته های کارگر صحبت کنند اما کارفرمایان مباحثی را خارج از این مسائل مطرح می کنند که معمولا گوش شنوایی برای این حرفها وجود ندارد و باعث انحراف جلسه می شود .

4 ) ارائه ی مستندات در جلسات ادارات کار نیاز به آگاهی به قانون کار و آیین دادرسی کار دارد . کارفرمایان ممکن است فکر کنند که هر گونه سندی که دارند را باید در جلسات ادارات کار ارائه نمایند در حالی که این موضوع اساسا غلط است و ممکن است مدارکی ارائه شود که علیه کارفرما استفاده شود .

5 ) بدون استراتژی رفتن در جلسه ی رسیدگی اداره ی کار می تواند باعث ضایع شدن مستندات موجود شود ، اگر بدون برنامه ریزی دقیق و آگاهی از نحوه ی برگزاری جلسات ادارات کار در جلسه شرکت کنیم ، حتی مدارک و مستنداتی که قوی هستند و می تواند برگ برنده ی ما باشند نیز کارآیی لازم را نخواهند داشت .