۱ – عدم جذب صحیح و دقت در زمان استخدام :
بسیاری از کارفرمایان بر این باور هستند که بهترین زمان جذب نیرو زمانی است که فاقد نیروی کارند یا با کمبود نیروی کار مواجه هستند در این حالت هر شخصی که به ایشان مراجعه نماید را به دلیل اجبار و اضطرار در جذب ، استخدام می‌نمایند که ممکن است فردی بدون قابلیت‌های لازم برای شغل مورد نظرشان را استخدام کنند .
طبق اصول منطقی جذب و استخدام ، بهترین زمان برای جذب نیرو ، زمانی است که نیروی کار کارفرما کامل است چراکه او هوشمندانه و با حوصله نیروی کار مورد نظر را انتخاب می‌نمایند و توانایی‌ها ، تحصیلات و تجربه لازم که مورد نیاز تصدی آن شغل می‌باشد را در زمان استخدام رعایت می‌نمایند .
۲ – عدم انعقاد قرارداد کار مدت معین با نیروی کار:
در زمان استخدام کارفرما با کارگران خود قرارداد کار نمی‌بندد و بر این باور است که هر زمان که خواست می‌تواند با وی قطع همکاری نماید درحالی‌که اگر در قراردادهای کار مدتی ذکر نشود آن قرارداد به‌صورت دائمی تلقی می‌شود ( تبصره ۲ ماده ۷ قانون کار . )
۳ – بیمه نکردن کارگر :
برخی کارفرمایان بر این باورند که می‌توانند در ابتدای کار کارگر را بیمه ننمایند درحالی‌که به استناد ماده ۱۴۸ قانون کار کارفرما مکلف است کارگران را نزد سازمان تامین اجتماعی بیمه نماید . ازآنجایی‌که قوانین و مقررات کار جزء قوانین آمره و تکلیف آور هستند و غیر قابل توافق ، لذا کارفرما نمی‌تواند به صرف توافق صورت گرفته ، سلیقه‌ای عمل کند و از بیمه نمودن کارگر خودداری نماید .
۴ – عدم پرداخت مزایا و مطالبات طبق قانون :
برخی کارفرمایان بر این باور هستند که می‌توانند با کارگران مزایا و مطالباتی را کمتر یا مغایر قانون توافق نمایند و بر طبق همان عمل نمایند . درحالی‌که همان‌طور که در بند قبل ذکر شد قوانین و مقررات کار آمره و تکلیف آور هستند و هر گونه توافق و تراضی بر خلاف قوانین و مقررات کار خلاف است و قابلیت ابطال دارد .
لذا اگر کارگر پس از انجام توافق به اداره کار مراجعه نماید می‌تواند کلیه مطالباتی را که بر خلاف قوانین و مقررات کار توافق‌شده است را از کارفرما مطالبه نماید .
