یکی از مهم ترین تفاوت ها در محیط های کار ، تفاوت در جایگاه شغلی و میزان سابقه کار افراد با یکدیگر است . این موضوع از دید قانون گذار نیز مغفول نمانده است و همواره در زمان تنظیم قوانین و مقررات مربوط به حداقل دستمزد توسط شورای عالی کار نیز لحاظ شده است .
در همین راستا شورای عالی کار هر سال مبلغی را به عنوان ” پایه سنوات ” برای کارگران مشمول قانون کار که دارای یک سال سابقه کار شوند یا یک سال از دریافت آخرین پایه سنوات ایشان گذشته باشد ، در نظر گرفته است ؛ قبل از پرداختن به مفهوم پایه سنوات لازم است که تفاوت آن با سنوات را روشن کنیم .
به استناد ماده ۲۴ قانون کار در صورت خاتمه قرارداد کار ، کار معین یا مدت موقت ، کارفرما مکلف است به کارگری که مطابق قرارداد یک سال یا بیشتر به کار اشتغال داشته است .
برای هر سال سابقه ، اعم از متوالی یا متناوب ، بر اساس آخرین حقوق مبلغی معادل یک ماه حقوق به عنوان مزایای پایان کار به وی پرداخت نماید .
همانطور که مشاهده می شود از واژه ی ” مزایای پایان کار ” در ماده ی ۲۴ قانون کار استفاده شده است که معادل لغت سنوات است و به همان مزایا اشاره دارد . واژه ی سنوات از قانون کار قبل از قانون فعلی که مصوب سال ۱۳۶۹ می باشد .
به قانون کار فعلی راه یافته است و در موادی از قانون کار به جای ” مزایای پایان کار ” از واژه ی ” سنوات ” استفاده شده است مانند ماده ی ۲۷ قانون کار
مفهوم سنوات به معنای همان مزایای پایان کار است که یکی از مزایای قانونی و الزامی در تعهد کارفرماست.
که معادل یک ماه پایه حقوق فرد به ازای یک سال کارکرد می باشد . در صورتی که فرد کمتر از یک سال کار کند ، مزایای پایان کار ( سنوات خدمت ) به نسبت کارکرد می بایستی به فرد پرداخت شود .
اما پایه ی سنوات مبلغی است که هر سال در زمان تصویب حداقل مزد توسط شورای عالی کار تعیین می شود و جزیی از پایه حقوق است و در محاسبات مزایای قانونی می بایستی به پایه حقوق اضافه شود و هر جا که پایه حقوق در محاسبات لحاظ می شود پایه سنوات نیز می بایستی در آن لحاظ گردد .
لذا با تعاریف فوق در زمان محاسبه ی مزایای پایان کار ( سنوات خدمت ) اگر فرد دارای سابقه ی کار باشد ، مبالغ پایه یا پایه های سنواتی می بایستی در محاسبات پایه حقوق لحاظ گردد و مزایای پایان کار فرد بر اساس جمع به دست آمده محاسبه گردد .
در پیوست این مقاله جدول افزایش حقوق از سال ۱۳۵۸ تا کنون ضمیمه شده است .
به عنوان مثال اگر فردی در تاریخ ۱۰/۰۵/۱۳۹۸ استخدام شده باشد و حقوق پایه اش حداقل باشد ( روزانه ۵۰۵.۶۲۷ ریال و ماهیانه ۱۵.۱۶۸.۸۱۰ ریال ) ، در تاریخ ۰۱/۰۱/۱۳۹۹ با افزایش حقوق مصوب شورای عالی کار که معادل ۱۵% به اضافه ی روزانه ۵۵.۳۳۸ ریال می باشد ، مبلغ حقوق این فرد معادل حداقل حقوق سال ۱۳۹۹ یعنی ۶۳۶.۸۰۹ ریال می باشد .
( توضیح اینکه این مبلغ مربوط به حقوق از اول تیر ماه ۱۳۹۹ به بعد می باشد چرا که در سال ۱۳۹۹ دو نوع فرمول افزایش حقوق داشته ایم )
اما طبق مصوب شورای عالی کار در سالگرد استخدام فرد می بایستی مبلغ ۳۳.۳۳۳ ریال روزانه به پایه حقوق فرد به عنوان پایه سنوات اضافه شود که مبلغ حقوق پایه فرد به عدد ۶۷۰.۱۴۲ ریال خواهد رسید و مزایای پایان کار فرد یعنی همان سنوات می بایستی در پایان سال ۱۳۹۹ بر مبنای آخرین حقوق فرد که معادل ۳۰ روز ۶۷۰.۱۴۲ ریال یعنی ۲۰.۱۰۴.۲۶۰ ریال محاسبه و پرداخت گردد .
نکته ی بسیار مهم اینجاست که در ابتدای سال ۱۴۰۰ فرمول افزایش حقوق می بایستی روی این مبلغ اعمال گردد . یعنی فرمول ۲۶% به اضافه ی افزایش روزانه ۸۲.۷۸۵ ریال روی مبلغ ۶۷۰.۱۴۲ ریال اعمال گردد تا پایه حقوق فرد در تاریخ ۰۱/۰۱/۱۴۰۰ به دست آید .
(۶۷۰.۱۴۲+۲۶%)+۸۲.۷۸۵ ریال = ۹۸۸.۳۸۲ ریال ( پایه حقوق سال ۱۴۰۰ در تاریخ ۰۱/۰۱/۱۴۰۰ )
اما این فرد در سالگرد استخدامش یعنی ۱۰/۰۵/۱۴۰۰ مشمول دریافت مبلغ ۴۶.۶۶۷ ریال پایه سنوات مصوب شورای عالی کار خواهد شد که با اضافه کردن این مبلغ به پایه حقوق قبلی ، پایه حقوق فرد از تاریخ ۱۰/۰۵/۱۴۰۰ به بعد معادل ۱.۰۳۵.۰۴۹ ریال خواهد بود و از این تاریخ به بعد می بایستی کلیه ی مزایای فرد که تابعی از پایه حقوق است ، بر اساس پایه ی جدید محاسبه گردد .
